مختار دایی

آن پیر مرد اسمش مختار دایی است.

حدود نود سالش است.

من را خیلی دوست دارد. از خیلی وقت پیش ها برای اینکه با من شوخی کند اسم مرا قهرمان صدا میزند. من که بچه بودم خیلی ناراحت میشدم.

حالا گیر داده که یک برای خودت زن بگیر یکی هم برای من پیدا کن.

تنهاست.

آنروز مات و مبهوت سر کوچه ایستاده بود. اینور و آنور را نگاه میکرد. رفتم جلو سلام کردم.

غریبه نگاهم کرد. انگار مرا نشناخت.

- چرا اینجا ایستاده ای پیرمرد؟

باز مات و مبهوت نگاهم کرد و گفت:

خانه ی من کجاست؟

فهمیدم او هم...

دستش را گرفتم و در حالی که با لبخند برایش توضیح میدادم که اینجا کوچه ماست و اسم من فلان است و تو همسایه ما هستی رسیدیم در خانه اش.

همین که در خانه اش را دید یکهو همه چیز یادش آمد. سری تکان داد و گفت:

حالم خوب نیست.

خداحافظی کرد و رفت تو.

.

.................................

بی ربط نوشت:

مطلب قبلیم همچنان در حال تکمیل شدن است...